Bij een eerste confrontatie met de schilderijen van Ton de Kruijk heeft de toeschouwer het gevoel dat hem of haar een verhaal wordt verteld.
Maar dat is maar ten dele waar.
Want als men langer kijkt lopen verhaallijnen over in flarden van andere verhalen.
Het effect dat valt te vergelijken wanneer men bij toeval in een gesprek valt, bijvoorbeeld in een cafe of in een volle tram.
Het totaalbeeld is eigenlijk een enigma. Het lijkt alsof het antwoord pas morgen zal worden gegeven, als men het schilderij opnieuw gaat bekijken.
Zo bezien zijn de werken bij hernieuwde beschouwing iedere keer weer anders , verandert hun karakter.
Wat blijft is het gebruik van licht. De Kruijk ziet kans daar een constante in te leggen.
Ieder schilderij kent die wonderlijke kristalheldere lichtpunten,
Die de indruk wekken dat ze al op het doek stonden, voordat de schilder aan het werk ging.
Alsof de schilderijen, de beelden eromheen gebouwd zijn.
Het licht in het werk van Ton de Kruijk lijkt te zeggen;
'Kom nog eens kijken, misschien ontdek je dan het antwoord'.
Een fascinerend fenomeen.
Ben Kolster (programmamaker NPS/RVU)